Na het enorme succes van The Dark Knight wist Warner Bros maar al te goed dat ze Christopher Nolan gewoon zijn gang moeten laten gaan. Voor Inception mocht de geroemde regisseur zich dan ook helemaal uitleven en het resultaat mag er zeker wezen. Ruim twee uur aan spanning, actie, diepgang en stijlvolle momenten. De zomerhit van 2010 is in elk geval bekend...
Een drijvende kracht
Inception draait om Dom Cobb (DiCaprio), een dief die zich heeft gespecialiseerd in het stelen van geheimen door mensen in hun droom te manipuleren. Deze technologie, extraction, is erg gewild bij bedrijven, die Cobb maar wat graag inzetten om bedrijfsspionage te plegen door cruciale informatie van concurrenten te stelen. Als een grote klus mis gaat, zitten Cobb en zijn team in de problemen. Totdat de machtige zakenman Saito hen een uitweg biedt en Cobb zelfs zijn oude leven terug kan geven. Een unieke kans, maar de opdracht is zowel gevaarlijk als lastig: inception. Ze moeten geen informatie stelen, maar juist een idee in het hoofd van iemand plaatsen.
Tot zover de korte introductie van het verhaal, want de rest moet je gewoon zien om te geloven. Of toch niet? Moet je eigenlijk geloven wat je ziet? Nolan speelde al vele jaren met het idee van het delen en misbruiken van dromen en als je merkt dat je tijdens de film in een droom in een droom zit, moet je toch even goed je aandacht erbij houden. Zeker als Cobb en zijn makkers daarna nòg een niveau dieper gaan. Dat is ook meteen een drijvende kracht achter Inception, want de film werkt met een heerlijke spanningsboog die erg goed oploopt. Het begin voelt misschien wat vreemd en traag aan, maar al snel zit je op het puntje van je (bioscoop)stoel.
Mindfuck van hoog niveau
Het wordt ook al snel duidelijk dat Inception een mindfuck van hoog niveau is, met een verhaal dat zich prima kan meten met dat van films als The Matrix, The Butterfly Effect en Memento. Verwacht echter niet dat je met Inception dezelfde actie voorgeschoteld krijgt als in The Matrix. Het is minder lomp en over de top, maar des te meer heeft Nolan voor stijl en subtiliteit gekozen. Zelfs de kleinste druppeltjes bloed worden op een bijzondere manier in beeld gebracht, zonder dat de film bol staat van de computeranimaties. Special effects zijn dik in orde en zeker de scène waarin ongekend met de zwaartekracht gespeeld wordt is nu al legendarisch.
Verder is Inception voor liefhebbers van Nolan's werk ook herkenbaar met acteurs als Ken Watanabe, Cillian Murphy en Michael Caine, die we eerder al zagen in de recente Batman-films van Nolan. DiCaprio zet een prima rol neer als een dief met de nodige persoonlijke problemen, al zijn er meer mensen die de show duidelijk stelen. Marion Cotillard speelt enkele geweldige scènes als de vrouw van Dom, terwijl ook de jonge Ellen Page na haar topprestatie in Juno wederom een erg sterke prestatie levert als 'droom-architect' Ariadne. Een eervolle vermelding is er voor Joseph Gordon-Levitt, die overtuigt in zijn rol als vriend van Dom. Het is mij ook meer dan duidelijk waarom Nolan aan Gordon-Levitt denkt om wellicht The Riddler te spelen in de volgende Batman-film.
Conclusie
Inception is een bijzondere actiethriller die je de hele tijd geboeid naar het scherm laat staren, terwijl je na afloop wel even tijd nodig hebt om alles op een rijtje te zetten en over wat opgeroepen vragen na te denken. De actie is stijlvol, er zijn volop prachtige special effects en het hele concept dat je bewust in de droom van iemand kunt zijn en dan ook nog eens een droom in een droom kunt beleven, zorgt voor een heerlijke mindfuck die maar weinig films voor elkaar krijgen.
Nolan wordt nogal eens gezien als een regisseur die voor het gemakkelijke vermaak kiest, maar met Inception bewijst hij dat er wel degelijk een enorme dosis originaliteit in hem schuilt. Deze film ga je met veel genoegen nog eens een tweede keer bekijken, al is het maar om dan wat rustiger over alles na te kunnen denken.
Bron
http://www.moviesnet.nl/filmrecensies/inception
donderdag 8 december 2011
Dromen over dromen
De droom blijft de mens fascineren. Maar hoewel we veel van de droommechanismes weten, snappen we – Inception ten spijt – nog steeds weinig van de betekenis ervan. Brankele kende een vreemde droom en besloot uit te zoeken wat haar nu precies overkwam en nog belangrijker: waarom?
Een rivier stroomt langs het huisje waar het vonnis zo meteen voltrokken wordt. Zonnestralen verwarmen mijn dikke buik. Ik ben zwanger, van een drieling. Mijn vrienden proberen me te ondersteunen, maar dat wordt bemoeilijkt door het drijfzand waarin we steeds verder wegzakken. Iemand vertelt een grap en we lachen. Ongeduldig kijken we naar het huisje verderop: nog geen beweging te zien. Met een ander gezicht dan normaal komt mijn vader een versgebakken appeltaart langs brengen die we samen gretig oppeuzelen. Het wordt tijd, dit raadsel moet opgelost. Met mijn handen op mijn buik vlieg ik over de rivier, die inmiddels bestaat uit deinende hondenkopjes, om mijn oor te luister te leggen. Er komt rook uit de van Lego gebouwde schoorsteen. Er klinken klokslagen van een kerk die in geen velden of wegen te bekennen is. De voorzitter verkondigt met zware stem: “En als de dader schuldig bevonden is:…” Wekker. Wakker. Weg droom.
Dag dromen
Zo intens en memorabel als de droom tijdens je slaap leek, zo snel is hij ook weer vervluchtigd als je wakker wordt. De droom is als een rafelig draadje dat je slechts bij de losse uiteinden kan vastpakken: hoe harder je je eraan vast probeert te klampen, hoe meer en sneller de onderdelen zich ontspinnen en de droominhoud vervliegt. De wereld die zich in slaaptoestand zo helder aan je voordeed, valt bij aanraking uit elkaar, alsof ze was opgetrokken uit stof. Vervolgens kan een nietszeggende gebeurtenis die avond of zelfs dagen later je droom weer fragmentarisch aan je doen verschijnen. Waarom kunnen we ons deze fabelachtige werelden niet meer herinneren? En kan je daar wat aan doen?
Verlamd maar bedrijvig
De verhalende dromen vinden voornamelijk plaats tijdens de REM-slaap, de lichtste slaapfase. De REM-slaap vindt in elke slaapcyclus plaats, die ongeveer 90 minuten in beslag neemt, en duurt naarmate de slaap vordert steeds langer. Behalve je ogen die heen en weer bewegen (vandaar de naam: Rapid Eye Movement-slaap) zijn al je spieren compleet ontspannen omdat het motorische verkeer in de hersens onderdrukt wordt. Tussen droom en daad staat dus wel meer in de weg dan slechts wetten of praktische bezwaren.
En slaapwandelen dan? Dat gebeurt tijdens de diepste slaapfase, waarin spieren zich wel kunnen aanspannen. Het is dus ook geen uitvoering van een gedroomde actie.
In tegenstelling tot de spieractiviteit is de hersenactiviteit tijdens de REM-slaap bijzonder hoog. De signalen van de buitenwereld komen echter nauwelijks meer binnen, dus de interne bedrijvigheid wordt zélf behandeld als inkomende stimuli. De hersens activeren zichzelf als het ware. Daarbij komt dat de gebieden die in wakende staat zorg dragen voor logica, geheugen en aandacht veel minder actief zijn, terwijl de emotie-regulerende gebieden extra gestimuleerd worden. Deze woelige combinatie kan niet anders dan voor hyper associatieve, compleet van de pot gerukte, maar wel enorm emotionerende belevenissen zorgen. Bij gebrek aan opperbaas accepteer je het totale gebrek aan causaliteit en natuurwetten zonder twijfel, en krijgt je hersenenergie de vrije loop. Dit zou er voor kunnen zorgen dat je na het slapen opeens de oplossing hebt gevonden voor een lang overdacht probleem. In je dromen leg je immers connecties waar je overdag zelfs in de meest creatieve bui niet toe in staat bent. De controlerende hersengebieden die onderdrukt worden tijdens dromen zijn overigens ook bij schizofrene patiënten minder actief: dromen lijkt dus een soort ‘hallucineren by night’.
De reden van de vluchtigheid van je dromen is dat sommige neurotransmitters tijdens de slaap verminderd afgegeven worden, waardoor het geheugen niet goed werkt. De dingen die je ‘meemaakt’ onthoud je dus niet. Als je meteen na ontwaken je droomverhaal oprakelt – een kunde die je kan trainen – kan je deze geheugenloze periode overbruggen, en je droom redden van de vergetelheid. De overgrote meerderheid herinneren we ons echter niet. Het zijn vaak slechts de dromen waaruit we ontwaken die ons nog enigszins bijblijven, niet de rest van de gemiddeld twee uur die je per nacht droomt.
Bron
http://hardhoofd.com/2010/12/08/dromen
Een rivier stroomt langs het huisje waar het vonnis zo meteen voltrokken wordt. Zonnestralen verwarmen mijn dikke buik. Ik ben zwanger, van een drieling. Mijn vrienden proberen me te ondersteunen, maar dat wordt bemoeilijkt door het drijfzand waarin we steeds verder wegzakken. Iemand vertelt een grap en we lachen. Ongeduldig kijken we naar het huisje verderop: nog geen beweging te zien. Met een ander gezicht dan normaal komt mijn vader een versgebakken appeltaart langs brengen die we samen gretig oppeuzelen. Het wordt tijd, dit raadsel moet opgelost. Met mijn handen op mijn buik vlieg ik over de rivier, die inmiddels bestaat uit deinende hondenkopjes, om mijn oor te luister te leggen. Er komt rook uit de van Lego gebouwde schoorsteen. Er klinken klokslagen van een kerk die in geen velden of wegen te bekennen is. De voorzitter verkondigt met zware stem: “En als de dader schuldig bevonden is:…” Wekker. Wakker. Weg droom.
Dag dromen
Zo intens en memorabel als de droom tijdens je slaap leek, zo snel is hij ook weer vervluchtigd als je wakker wordt. De droom is als een rafelig draadje dat je slechts bij de losse uiteinden kan vastpakken: hoe harder je je eraan vast probeert te klampen, hoe meer en sneller de onderdelen zich ontspinnen en de droominhoud vervliegt. De wereld die zich in slaaptoestand zo helder aan je voordeed, valt bij aanraking uit elkaar, alsof ze was opgetrokken uit stof. Vervolgens kan een nietszeggende gebeurtenis die avond of zelfs dagen later je droom weer fragmentarisch aan je doen verschijnen. Waarom kunnen we ons deze fabelachtige werelden niet meer herinneren? En kan je daar wat aan doen?
Verlamd maar bedrijvig
De verhalende dromen vinden voornamelijk plaats tijdens de REM-slaap, de lichtste slaapfase. De REM-slaap vindt in elke slaapcyclus plaats, die ongeveer 90 minuten in beslag neemt, en duurt naarmate de slaap vordert steeds langer. Behalve je ogen die heen en weer bewegen (vandaar de naam: Rapid Eye Movement-slaap) zijn al je spieren compleet ontspannen omdat het motorische verkeer in de hersens onderdrukt wordt. Tussen droom en daad staat dus wel meer in de weg dan slechts wetten of praktische bezwaren.
En slaapwandelen dan? Dat gebeurt tijdens de diepste slaapfase, waarin spieren zich wel kunnen aanspannen. Het is dus ook geen uitvoering van een gedroomde actie.
In tegenstelling tot de spieractiviteit is de hersenactiviteit tijdens de REM-slaap bijzonder hoog. De signalen van de buitenwereld komen echter nauwelijks meer binnen, dus de interne bedrijvigheid wordt zélf behandeld als inkomende stimuli. De hersens activeren zichzelf als het ware. Daarbij komt dat de gebieden die in wakende staat zorg dragen voor logica, geheugen en aandacht veel minder actief zijn, terwijl de emotie-regulerende gebieden extra gestimuleerd worden. Deze woelige combinatie kan niet anders dan voor hyper associatieve, compleet van de pot gerukte, maar wel enorm emotionerende belevenissen zorgen. Bij gebrek aan opperbaas accepteer je het totale gebrek aan causaliteit en natuurwetten zonder twijfel, en krijgt je hersenenergie de vrije loop. Dit zou er voor kunnen zorgen dat je na het slapen opeens de oplossing hebt gevonden voor een lang overdacht probleem. In je dromen leg je immers connecties waar je overdag zelfs in de meest creatieve bui niet toe in staat bent. De controlerende hersengebieden die onderdrukt worden tijdens dromen zijn overigens ook bij schizofrene patiënten minder actief: dromen lijkt dus een soort ‘hallucineren by night’.
De reden van de vluchtigheid van je dromen is dat sommige neurotransmitters tijdens de slaap verminderd afgegeven worden, waardoor het geheugen niet goed werkt. De dingen die je ‘meemaakt’ onthoud je dus niet. Als je meteen na ontwaken je droomverhaal oprakelt – een kunde die je kan trainen – kan je deze geheugenloze periode overbruggen, en je droom redden van de vergetelheid. De overgrote meerderheid herinneren we ons echter niet. Het zijn vaak slechts de dromen waaruit we ontwaken die ons nog enigszins bijblijven, niet de rest van de gemiddeld twee uur die je per nacht droomt.
Bron
http://hardhoofd.com/2010/12/08/dromen
Abonneren op:
Posts (Atom)